Ξεκλείδωσα την πόρτα του σπιτιού που ξεκλειδώνω και ανοίγω και μπαίνω τους τελευταίους 18 μήνες. Και ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι ξεκλειδώνω και ανοίγω και μπαίνω σε αυτό το σπίτι (μου).
Στα άλλα σπίτια, αυτά των διακοπών, όλοι ξέρουν ότι δεν πρέπει να μου δίνουν τα κλειδιά. Και συνεννοούνται μεταξύ τους, σε φάση "μην της αφήσεις τα κλειδιά, θα τα χάσει" . Δεν με νοιάζει καθόλου, το ξέρω ότι είναι αλήθεια, θα τα χάσω. Το χειρότερο είναι που δεν με νοιάζει αν θα τα χάσω, γιατί τότε παίζουν ταράτσες που δεν έχουν ταβάνια.
Γενικά τα κλειδιά των σπιτιών χρειάζονται, αλλά δεν είναι και τόσο σημαντικά κιόλας. Αν τα χάσεις σου αφήνουν το δρόμο ελεύθερο, μέχρι να τα ξαναβρείς τουλάχιστον.
Συνοπτικά: έχουμε μάθει ένα δρόμο, ένα κλειδί, ένα σπίτι. Σαν προπαίδεια. Φρίκη? Έτσι νομίζω.
