Σάββατο πρωί, πολύ πρωί όμως

- Λες να πάμε να πιούμε ένα καφέ και μετά κατεβαίνουμε την Ερμού;
- Ναι, και έχω δει μια καινούρια καφετέρια εδώ σ’ένα στενό. Να, εκεί την βλέπεις;
- Ποιο, αυτό;
- Όχι, ρε δίπλα, εκεί, καφέ ο Βούλης. Βλέπεις;

Καθόμαστε

- Ωραίο είναι όντως το καφέ ο Βούλης, για τέτοια ώρα δηλαδή.
- Ναι, μια χαρά!

Χτυπάει το τηλ.

- Έλα, έχουμε κάτσει να πιούμε ένα καφέ... Στον Βούλη. Θα 'ρθεις; Πάρε τηλέφωνο όταν κατέβεις Σύνταγμα.

Πίνοντας καφέ

- Το Βούλης από που βγαίνει;
- Απ΄το Παρασκευάς!Παρεσκευούλης, Βούλης. Ηλίθιο όνομα βρήκαν.
- Ναι, χαζό εντελώς, χαχα.
- Χαχαχα. (ΟΙ ηλίθιες)

Κοιτάμε την ταμπέλα. Café Voulis. Κοιτάω τα σπίρτα. Café Voulis. Κοιτάω την ταμπέλα του δρόμου απέναντι. Οδός Βουλής. Κοιτάει και η Μ. Κοιταζόμαστε. Ο Βούλης, του Βούλη, τον Βούλη...Σπαστικό γέλιο και μας κοιτάνε σαν να είμαστε ούφο, όχι ότι δεν είμαστε δηλαδή.